Un pouco de historia local...
O 20 de agosto de 1936, un mes despois do estalido da Guerra Civil, foron asasinados once veciños de Boimorto, nove dos cales eran concelleiros da corporación municipal, son os coñecidos como “os homiños de Boimorto”.
Non foron vítimas da guerra, foron vítimas do odio, non loitaban no campo de batalla, loitaban por mellorar a vida dos seus veciños, impulsando escolas públicas ou a asistencia sanitaria. Eran republicanos e, en Boimorto, como en tantos outros lugares, os falanxistas aproveitaron para saldar contas que, ás veces, nada tiñan que ver coa política.
Foron levados desde a Gándara a Sobrado, onde permaneceron dous días, e de alí trasladados en camións a Santiago. Cinco foron fusilados no Amenal (O Pino) e enterrados nunha carballeira, e os outros seis apareceron á beira da estrada, na curva dos Batáns, en Ortoño (Ames), onde foron recollidos polos veciños e soterrados nunha fosa común, no adro da igrexa.
Os traballos de exhumación promovidos pola a Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica (ARMH) permitiron no ano 2007 recuperar tres dos corpos soterrados no Amenal, que foron entregados ás súas familias para que puideran darlle unha sepultura digna. Nas excavacións que se fixeron na contorna da igrexa de Ortoño, os restos humanos que se recolleron alí non puideron ser identificados e foron trasladados ó osario de Ortoño.
https://www.mpr.gob.es/memoriademocratica/mapa-de-fosas/Paginas/visorfosas.aspx?fid=2477
Dpto. de Historia
"A ra de papel e os zapatos dos homiños de Boimorto. As armas contra a posverdade" é un artigo de Sara Torreiro, publicado na revista galega de cultura, Grial [ISSN 0017-4181, nº 219, 2018, pp. 132-137], no que nos achega a historia do seu avó, Gerardo Torreiro, mestre republicano orixinario de Arzúa e os sucesos do ano 1936, entroncando tamén cos sucesos de agosto dese mesmo ano en Boimorto, cos "homiños de Boimorto", como a autora indica: "os veciños usaron ese diminutivo galego de compaixón, de desgraza".
Comentarios
Publicar un comentario